Tick tock.
Hindi ko alam ang eksaktong oras noon,
Pero sigurado akong wala pang ala-una ng hapon.
Sigurado ako dahil nakatitig ako sa orasan noon.
Nagi-isip.
Patay na halos lahat ng ilaw.
Bahagya akong giniginaw sa aircon ng opisinang ito.
Patay ang mga ilaw dahil sa “Lights Off” protocol.
Tahimik na at madilim ang paligid.
Panandaliang natutulog ang mga empleyado,
Samantalang ang iba ay patuloy na nagtatrabaho.
Ako, nagsalpak ng earphones.
Pumikit.
Downtown, I found myself calling in my very own white-washed breathing space…
*Tok tok tok
Biglang tumunog ang cellphone ko.
May text.
Isang minuto ata akong nakatulala.
Ikaw pala.
Natuwa ako at nainis.
Natuwa ako kasi doon ko narealize na madalang na pala kitang isipin.
Nainis ako dahil kung kailan di na kita masyadong naaalala ay doon ka pa nagparamdam.
Buntong-hininga.
Ngayon, nagsusulat na naman ako ng tungkol sa’yo,
Habang ikaw nagsusulat tungkol sa kanya.
Minsan sobrang hirap kasi di ko mapigilang sumilip sa accounts mo.
Sana hindi mo na nasusundan tong blog ko.
Kaya nga ako nagpalit ng url.
Masakit pa rin.
Pero mas umo-okay na ako.
Malapit na akong sumaya ng tuluyan at totoo.
Sana lang hindi ko na nararamdaman to.
Yung pakiramdam na parang isang malaking pagkakamali lang ako sa’yo.
Pakiramdam na naramdaman ko dahil sa mga salita mo, dahil sa mga sinasabi mo.
Mahal na mahal kita, pero sana hindi na.
LOU'NATIC 